Przykład 1:
Wielkość liter jest bez znaczenia. Uczeń
ma dostęp do dwóch komórek: A1 (pytanie) oraz B1 (miejsce na wpisanie
odpowiedzi). W kolumnie C znajdują się przewidziane, prawidłowe
odpowiedzi (kolejność dowolna). Kolumna D zawiera funkcje sprawdzające,
czy ciągi znaków z kolumny C wpisano do komórki B1. W przypadku, gdy
student nie poda lub wpisze błędną odpowiedź, w poszczególnych komórkach
kolumny D wyświetlany będzie błąd: „#ARG!”. W celu znalezienia komórek z
błędem, w kolumnie E umieszczone są funkcje wyświetlające komunikat
„PRAWDA”, w przypadku błędnej odpowiedzi oraz „FAŁSZ”, gdy odpowiedź
jest prawdziwa. W kolumnie F wartościom „PRAWDA” przyporządkowywana jest
liczba 0, a wartości „FAŁSZ” liczba 1. Suma prawidłowych odpowiedzi jest
obliczana w komórce F4. |
Przykład 2:
Jeżeli w odpowiedzi istotna jest wielkość liter,
postępujemy analogicznie jak w przykładzie pierwszym (rys.1), z tym
wyjątkiem, że zamiast funkcji "SZUKAJ.TEKST" stosujemy funkcję "ZNAJDŹ"
(rys.2). |