|
Promotor:
dr hab. inż. Stanisław
Janik, prof. Politechniki Poznańskiej
Recenzenci:
prof. dr
inż. dr hc. Kazimierz
Wieczorowski - Politechnika
Poznańska oraz
prof. dr hab. inż. Ferdynand
Romankiewicz - Wydział Mechaniczny Uniwersytet
Zielonogórski
Streszczenie
W pracy
przedstawiono wyniki badań nad warstwą
wierzchnią surowego odlewu (WWO). Badania prowadzono
w oparciu o żeliwo
z grafitem wermikularnym PN‑GJV‑350,
stosowane jako kompromis właściwości,
między żeliwem sferoidalnym,
i płatkowym. Analiza wyników,
określiła zakres i stan warstwy
wierzchniej odlewu z żeliwa wermikularnego,
oraz pozwoliła na zbudowanie modelu
WWO.
Wykazano, iż
istnieje możliwość konstytuowania
powierzchni roboczych części maszyn,
w zakresie strefy przejściowej warstwy
wierzchniej odlewu. Tak ukształtowana WW, nie
ustępuje właściwościami, od warstwy
powstałej na rdzeniu materiału.
Spostrzeżono, że najbardziej reprezentatywnymi
wyróżnikami określającymi zakres warstwy
wierzchniej odlewu, są badania rozkładu
twardości i struktur na przekroju próbki.
Dowiedziono,
że wykorzystanie strefy przejściowej na
kształtowanie powierzchni roboczej obniża
naddatki technologiczne. Prowadzi to do obniżenia
kosztów wytwarzania. Ma to sens, w przypadku
produkcji seryjnej i masowej, ze względu na wymóg
przeprowadzenia dużej ilość prób i
badań.
Potwierdzono
założone tezy, iż: „istnieje
możliwość kształtowania
i wykorzystania powierzchni eksploatacyjnej
części maszyn z żeliwa
z grafitem wermikularnym w zakresie strefy
przejściowej warstwy wierzchniej surowego
odlewu”, oraz „warstwa wierzchnia powierzchni
eksploatacyjnej wyrobu ukształtowana w zakresie
strefy przejściowej warstwy wierzchniej odlewu
z żeliwa z grafitem wermikularnym, posiada
właściwości nie gorsze od powierzchni
ukształtowanej w zakresie materiału
rodzimego”.
Słowa kluczowe: warstwa
wierzchnia odlewu, żeliwo z grafitem wermikularnym,
GJV, rozkład twardości, model WWO, naddatek technologiczny.
|
